कथावल्लरी l

एकदा नरेंद्र: मित्रै: सह उद्याने खेलति स्म | ते सर्वे महान्तं कोलाहलं अकुर्वन् | वृक्षस्थ-फलानि अपि अत्रोटयन् | तेन मालाकार: अकुप्यत् | स: तान् वृक्षे आरोहितुम् अवारुद्ध्नत् | किन्तु बाला: तु बाला: सन्ति | ते श्रुण्वन्ति वा! अत: निरुपायेन मालाकार: भयम् अदर्शयत् | स: अकथयत् यत् अस्मिन् वृक्षे महान् पिशाच: अस्ति | तस्मै बालका: बहु रोचन्ते |

यदि स: पश्यति स: खादति निश्चयेन l सर्वे बालका: भीता: पलायिता: च l किन्तु नरेंद्र: तु तत्रैव अतिष्ठत् |

सायंकाल: अतीत: तथापि नरेंद्र: न आगत: इति ज्ञात्वा माता भुवनेश्वरी देवी चिन्ताकुला अभवत् | सा पित्रे विश्वनाथाय अकथयत् | अन्तत: कश्चित् जनै: सह पिता नरेन्द्रः अपश्यत् अपृच्छत् च "किमर्थम् अत्र तिष्ठसि ? "

नरेन्द्रः प्रत्युत्तरत्-" अस्मिन् वृक्षे ब्रह्मराक्षस: वसति इति मालाकार: वदति l तं द्रष्टुम् अत्र तिष्ठामि l " सर्वे अन्यान्यकारणं दत्त्वा तस्मै चलितुम् प्रार्थयत् l किन्तु बालहटम् निवारयितुं न अशक्नुवन् l अन्ते पिता तस्मै सत्यं अकथयत् तदा एव बाल: गृहे आगच्छत् |

एवं सत्यशोधनवृत्ते: कारणात् एव नरेन्द्रः स्वामीविवेकानन्दरुपेण अग्रेसर प्रथितयश: अभवत् |